Na czas Wielkiego Postu, liturgia staje się wyciszona, podporządkowana pokutnemu charakterowi tego okresu. Wiodącymi tematami stają się: nawrócenie (zwłaszcza w dni powszednie pierwszych czterech tygodni Wielkiego Postu), chrzest (głównie w niedziele) oraz – dopiero jednak od piątego tygodnia – męka Chrystusa. Kościół skupia się na przygotowaniu do Świąt Paschalnych i powrocie do Boga, wszystko inne „schodzi na drugi plan”.
Przykładowo, wszelkie wspomnienia (zarówno dowolne, jak i obowiązkowe) są obchodzone jako wspomnienia dodatkowe: zawsze w te dni odprawia się oficjum wielkopostne, jedynie w jutrzni i nieszporach po modlitwie końcowej można dodać antyfonę do „Pieśni Zachariasza” lub „Pieśni Maryi” oraz modlitwę z oficjum poświęconego świętemu; w godzinie czytań hagiograficzne czytanie (wraz z responsorium i modlitwą) dodaje się jako trzecie, po obu czytaniach przewidzianych na dany dzień Wielkiego Postu, zaś w mszy św. można zamiast kolekty z dnia odmówić kolektę o świętym. Ponadto, w czasie Wielkiego Postu nie obchodzi się wspomnień Najświętszej Maryi Panny w sobotę, a Środa Popielcowa oraz Niedziele Wielkiego Postu mają pierwszeństwo liturgiczne przed wszelkimi uroczystościami. Aby wierni mogli zanurzyć się w tajemnicach rozpamiętywanych w Wielkim Poście, zalecane jest jak najczęstsze uczestnictwo w Eucharystii, a przynajmniej codzienna lektura tekstów mszalnych. Również pieśni należy jak najściślej dopasowywać do tekstów liturgicznych.
Chyba najbardziej widocznym (a przynajmniej najczęściej zauważanym i komentowanym) znakiem pokutnego charakteru tego okresu jest zniknięcie z całej liturgii zawołania „Alleluja” (Hallelu-Jah – „Wysławiajcie Jahwe”, „Chwalcie Boga”), wiązanego w Kościele przede wszystkim z radością ze Zmartwychwstania Chrystusa, kojarzonego z triumfem i dziękczynieniem. Nic więc dziwnego, że w wielkopostnej liturgii się go nie używa: w aklamacji przed Ewangelią zastępowane jest przez „Chwała Tobie, Słowo Boże” naprzemiennie z „Chwała Tobie, Królu wieków”, można też użyć innych aklamacji, np. „Chwała Tobie, Chryste, Królu wiecznej chwały”; „Chwała i cześć Tobie, Panie Jezu”, czy „Chwała i cześć Tobie, Chryste”. „Alleluja” znika też z liturgii godzin, czyli np. z formuł wstępnych każdej godziny, z responsoriów itp. Należy również uważać przy doborze pieśni liturgicznych, by w ich tekście nie pojawiało się słowo „alleluja”.
W Wielkim Poście nie śpiewa się też uroczystego, wielbiącego hymnu „Chwała na wysokości Bogu” – wyjątkiem są tu msze świąt i uroczystości. Wręcz zakazane jest ozdabianie kwiatami ołtarza, zaś gra na organach zostaje ograniczona, w zasadzie dopuszczalna jedynie w celu podtrzymywania śpiewu wiernych, przy wystawieniu Najświętszego Sakramentu, w czasie nabożeństw pozaliturgicznych, oraz – ponownie – w święta i uroczystości. Jedynie w IV Niedzielę Wielkiego Postu, zwaną Laetare (‘radować się’), będącą dniem radości z powodu zbliżającej się Paschy, można ozdobić ołtarz kwiatami, grać na organach bez ograniczeń, a także użyć szat liturgicznych koloru różowego.
Natomiast od V Niedzieli Wielkiego Postu, zakrywa się w kościołach krzyże (do zakończenia liturgii Męki Pańskiej w Wielki Piątek) oraz obrazy (do rozpoczęcia Wigilii Paschalnej). Nie jest to tradycja praktykowana obecnie w całym Kościele: „List okólny Kongregacji Kultu Bożego o przygotowaniu i obchodzeniu Świąt Paschalnych” z 1988 r. pozostawia decyzję co do niej w gestii Episkopatów poszczególnych państw, w naszym kraju jednak podtrzymywana jest decyzja Konferencji Episkopatu Polski z 1969 r. o kultywowaniu tego zwyczaju.
W dni powszednie Wielkiego Postu można odmawiać 1 lub 2 Modlitwę Eucharystyczną o Tajemnicy Pojednania. Po raz pierwszy znalazły się one w Mszale Rzymskim w 1975 r. (obchodzonym jako rok święty), zaś w Mszale dla diecezji polskich – w 1986 r. Mają one własną prefację, można je jednak odmawiać również z innymi prefacjami, mówiącymi o pokucie i pojednaniu. Podtytuł I Modlitwy Eucharystycznej o Tajemnicy Pojednania to „Pojednanie jako powrót do Ojca”, zaś II – „Pojednanie z Bogiem fundamentem ludzkiej zgody”.
Na czas Wielkiego Postu jest też przewidziane specjalne wprowadzenie do modlitwy „Ojcze nasz” (Prośmy ojca Niebieskiego, aby odpuścił nam grzechy i zachował nas od złego…), a także do modlitwy o pokój (Panie Jezu Chryste, przez Twoją śmierć na krzyżu Bóg Ojciec wprowadził pokój między niebem i ziemią…). Natomiast na koniec Eucharystii, kapłan może poprzedzić błogosławieństwo specjalną modlitwą nad ludem: Bóg, miłosierny Ojciec, który w męce swojego Syna dał wam przykład miłości, niech sprawi abyście przez służbę Bogu i ludziom otrzymali niewysłowiony dar Jego błogosławieństwa (Wierni: Amen). Chrystus, który umierając na krzyżu wybawił was od śmierci wiecznej, niech was obdarzy życiem bez końca (Amen). Wszystkim, którzy Go naśladują w Jego uniżeniu, niech da udział w swoim zmartwychwstaniu (Amen).
Również w wielkopostnej liturgii godzin następują zmiany. Przede wszystkim, nie odmawia się w niedziele uroczystego hymnu „Ciebie Boga wysławiamy”, zaś w II nieszporach niedzielnych zamiast „triumfalnych” pieśni z Apokalipsy lub z Listu do Efezjan odmawia się pieśń z I Listu św. Piotra Apostoła, mówiącą o dobrowolnej męce Chrystusa.
Artykuł jest zaczerpnięty ze strony liturgia.pl, autorstwa Elizy Litak.